بارالها! تو خود می‏دانستی که دست گنه‏کار، کوتاه‏تر از آن است که به آسمان برسد و این بود که شبی آسمانیان را به زمین فرود آوردی تا میهمان تو از برچیدن میوه‏ های آسمان، بی ‏نصیب نماند که کریمان برای بخشیدن سیب سرخ مهربانی، از بلندای شاخه خود به سمت کودکان سرگردان، این‏گونه خم می‏شوند.

امشب مرا آرامشی امواج ‏خیز است *** دار و ندارم یک دل پا در گریز است
ای عشق کاری کن که بال و پر بگیرم *** یک‏بار دیگر خویش را از سر بگیرم

بارالها! شرح مبسوطی از گناهان خود را در دست گرفته‏ ام تا در عیدگاه تو که همان شب‏های قدر است، لبیک‏ گوی حَوِّل حالَنا اِلی اَحْسَنِ الْحالِ من باشی که در بیغوله‏ های بی‏قراری خود، جز بن ‏بستی از دیوارهای ناامیدی، چیزی با خود ندارم.
ای خدای علی، نیمه ‏شبان، فانوس امید را در خرابه‏ های جانم با قرص نانی از بخشش خود، برسان که چشم در راهم. (اَللّهُمَّ لا تَجْعَلْنی ناسیا لِذِکرِکْ.)

بارالها! به ناتوانی خود معترفم و اینکه رفیقِ نااهلِ خویشتنِ خویش بوده ‏ام. روزی، یوسفِ جان را به رسم امانت، در کالبدم دمیدی و اکنون به چاهِ نفسِ خود چنان گرفتارم که هیچ اراده‏ ای جز مشیّت تو، توان رهایی‏ ام را ندارد. تنها امیدم به مطلع‏ الفجر است، تا کاروان شب‏های قدر تو، دَلوی در چاه بیابانِ جانم بفرستد و ذلت مرا به عزتت مبدل کند که: «اِنّک تُعِزُّ مَن تَشاء و تُذِلُّ من تَشاء».

میان صفحات جوشن کبیر، دنبال توام؛ قرآن را بر سر می‏ گیرم تا آتش برخاسته از درونم، جهان را نسوزاند.

یا مدبر الاُمُور یا باعثَ مَن فی القُبُور! چگونه قاری سوره قدر باشم، حال آنکه از شناختن قدر تو غافل بودم و چگونه در معنای سوره عنکبوت، تو را دریابم، حال آنکه خود اسیرترین بنده در تار غفلت خویشم؟!
و همانا منظور از شب‏های قدر این است که تو دست‏ نیافتی نیستی؛ اگر چشم از آسمان برندارم.